کودک در سنین ۵ و ۶ سالگی نه تنها به کاردستی بلکه به اکتشاف علاقه‌مند است و این بخاطر کشف و شهود است. یعنی او دوست دارد با هماهنگی ذهن و  دست، دنیای پیرامونش را لمس کند و کاردستی به بخشی از این خواسته کودک پاسخ می‌دهد.

وجیهه عینعلی مدرس و مربی کارگاه هنر و خلاقیت با بیان این مطلب گفت: “بنابراین مربی با در نظر گرفتن این موضوع می‌تواند این فرصت را فراهم کند تا کودک در حین انجام کاردستی، آنچه را در ذهن دارد با دستانش بسازد، حتی اگر اشتباه و از نظر مربی بی‌شکل و شمایل است. این در حالی است که همین کاردستی از نظر نوآموز یک ابداع و خلاقیت ارزشمند به شمار می‌رود. نکته مهم این است که دست ساخته کودک نباید هیچ وقت مورد نقد و بررسی منفی قرار بگیرد زیرا باورهای او را در مورد توانایی‌هایش از بین خواهد برد.”

عینعلی که از سابقه نویسندگی در نشریات مختلف کودکان و تألیف کتاب برای این مخاطبان هم برخوردار است می‌گويد: “من در یکی از فعالیت‌هایم برای بچه‌ها، اجزای بدن حیوانات را با کاغذ در خانه درست می‌کردم و بعد آنها را رنگ می‌کردم و سپس آنها را در تعداد زیاد آماده کرده و در کلاس در اختیار بچه‌ها قرار می‌دادم تا آنها از کنار هم گذاشتن این اجزا مانند، بدن، دست، پا و سر حیواناتی مثل فیل، زرافه و غیره شروع به ساختن حیوانات کنند. نکته جالب ماجرا اینجا بود که بچه‌ها گاهی از ترکیب اجزای بدن حیوانات مختلف یک شکل جدید ایجاد می‌کردند و خودشان از آن لذت می‌بردند. ساختن این حیوانات عجیب و بامزه برای آنان جالب بود. بچه‌ها با دیدن تصویر واقعی همان حیوانات کل مورد نظر را می‌ساختند اما این بازی برای آنان شگفت انگیزتر بود.”

او در ادامه به ساخت کاردستی با امکاناتی غیر از کاغذ و مقوا اشاره کرد و افزود: “اولین گام در برگزاری کارگاه کاردستی این است که مربی باید بافت‌ها  را به درستی بشناسد و ذهن کودک را برای استفاده از آن مواد به درستی هدایت کند. اگر چنین شناختی داشته باشیم، آن وقت است که می‌توان با پوست میوه، انواع برگ، چوب و یا حتی خمیر بازی،کاموا، سنگ و گل هم کاردستی درست کنیم.”

وی در خصوص انجام فعالیت‌ها به صورت جمعی نیز یاداور شد: “در کارگاه‌هایی که بچه‌ها به صورت گروهی و با هم کار می‌کنند آنان خیلی خوب می‌توانند با هم ارتباط برقرار کرده و از همدیگر یاد بگیرند و بچه‌هایی که گوشه‌گیر و منزوی هستند نیز در گروه فعال می‌شوند. کودکان خجالتی و کم حرف در فعالیت‌های گروهی آرام آرام با دیگران همراه می‌شوند و پس از مدتی خلاقیت‌های خود را بروز می‌دهند. نکته جالب ماجرا اینجاست که کودکان خجالتی و دارای استرس در جمع‌های دوستانه حالت و استرس خود را گم می‌کنند و فضا از حالت آموزشی برای آنان به یک شکل تفریحی تبدیل می‌شود از انجام هر فعالیتی لذت می‌برند و به صورت غیر مستقیم در حال یادگیری هستند.”